The Criminal Minimalism in the Reduction of the Ta’zir Imprisonment Punishments Act (2020) and the Challenges thereof

Document Type : Research Paper

Authors

1 Assistant Professor, Department of Law, Faculty of Humanities, University of Bu-Ali Sina, Hamedan, Iran

2 Assistant Professor, Department of Law, Faculty of Humanities, University of Bu-Ali Sina, Hamedan, Iran.

Abstract

The Act of Reduction of the Ta’zir Imprisonment Punishments (2020) has adopted minimalistic attitude regarding imprisonment. Prison overcrowding, which is a result of increment in prison population and incarceration policies has increased the costs of custody of inmates and led to crisis in the management of prisons. Meanwhile, The Act of Reduction has sought to reach criminal minimalism and decarcerate prison population by reducing the imprisonment of some criminal offences such as kidnapping, making lots of others like defalcation, forgery in unofficial documents, fraud, and some cases of theft forgivable and shrinking the minimum and maximum of the imprisonment to half. However, precipitancy in codification of this Act and extreme attitude towards decarceration has marginalized the moral attraction of law and justice, leading to the creation of the presumption of commodification of punishments and has developed the atmosphere of bargaining to resolve disputes which would undermine deterrence of the punishments.
 
1. Introduction
The Act of Reduction of the Ta’zir Imprisonment Punishments (2020) implementing fundamental amendments in the Islamic Penal Code (2013) has adopted minimalistic attitude towards punishments and specifically imprisonment. Prison overcrowding, which is a result of increment in prison population and incarceration policies has increased the costs of custody of inmates and led to crisis in the management of prisons. Meanwhile, The Act of Reduction has sought to reach criminal minimalism and decarcerate prisons’ population by reducing the imprisonment of some criminal offenses such as kidnapping and making many others including defalcation, fraud and specific sorts of theft with definite value forgivable and shrinking the minimum and maximum of the imprisonment to half in 4th til 8th degree T’azir punishments and facilitating the application of mitigating factors. Accordingly, the rules on plurality of the crime and recidivism have been completely evolved and the discretion of the courts in aggravating the punishment in cases of plurality and recidivism has been restricted. The Motto of the Act is that the experiment of imprisonment and the maximized use of it have been unsuccessful in providing the goals of the legislature and controlling criminality and therefore revising the old policies is an unavoidable necessity.
 
2. Methodology
The methodology of the article is descriptive-analytical approach which has accomplished research on various literatures in criminal sciences (including books and articles) and the articles of the Act of Reduction of the Ta’zir Imprisonment Punishments and analyzed them.
 
3. Results and discussion
The perspective of the Act of Reduction of the Ta’zir Imprisonment Punishments shows the insight towards decarceration is not an outcome of criminological or penological studies on the harmful consequences of prison and is in fact free of liberal approaches towards imprisonment. The enactment of the Act shortly after the enactment of the Act on Aggravating the Punishment of Pouring Acid and the Protection of the Victims (2020) which has considerably increased imprisonment and has prohibits the application of mitigating factors from the court and repealing of some articles of the aforementioned Act such as accelerating in crime according to the Act of Reduction depict a kind of chaos in the management of criminal policy making in Iran which on the one hand, tends to increase imprisonment and on the other hand, contemplates diminishing and decarcerating. Also, the enactment of the Act on Protection of the Juveniles (2020), which has unconventionally Increased the imprisonment even in unintentional offences, is another instance of such chaos. Indeed, three acts which were enacted shortly after each other, rival each other in approaches and attitudes of the legislatures, the reason being lack of a fixed expertise board in legislating, the main calamity in the legislation in Iran.
precipitancy in codification of this Act, the lack of criminological and penological basis, extreme attitude towards decarceration paired with tendency towards financial punishments such as fines has marginalized the moral attraction of law and justice, leading to the creation of the presumption of commodification of punishments and has developed the atmosphere of bargaining to resolve disputes which would undermine deterrence of the punishments. Certainly, decriminalization and depenalization would be preferable to resolutions such as making the Ta’zir punishments forgivable and nonstandard decreasing them. Granting a vast authority to courts in order to mitigate criminal sanctions even in cases of plurality or recidivism, in which aggravating the punishment is mandatory, is ponderable and would practically confront the judges with the accusation of bias and nonconformity with neutrality.
 
4. Conclusion
The appropriate resolution to mitigate the problematic of the Act of Reduction would be revising it and omitting decreasing rules such as irregular halving the imprisonment and the mitigating institutions. The Act has been enacted without sufficient scientific studies just in order to decarcerate and lighten the burden of the justice system. It would be neither deterrent nor just in the current state and the criminal statistics show an increase in street crimes like theft and snatching after coming the Act into force which demonstrate the Act is unable to guarantee the general goals of the punishments including dispensing justice, protecting of the rights of victims, rehabilitating the offender and preventing the crime.
 
Selection of References
Binder, G. and Smith, N. (2000), “Framed: Utilitarianism and Punishment of the Innocent"”, Rutgers Law Journal, Vol. 32. pp. 115-224.
Farah Bakhsh, M. (2013), Utilitarian Criminalization (a Research in the Philosophy of Criminal Law), 1st ed. Tehran: Mizan [In Persian]
Husak, D. (2004), “The Criminal Law as Last Resort”, Published by: Oxford Journal of Legal Studies, Vol. 24, No. 2. pp. 207-235.
Lyons, David (1972), “Logic and Coercion in Bentham’s Theory of Law”, Cornell Law Review, No. 57.  pp. 335-362.
Rostami, Hadi (2020), Criminal Law and Liberalism, Punishment in the Philosophical Tradition of Liberal, 1st ed, Tehran: Nashre Negahe Moaser. [In Persian]
Schonsheck, Jonathan (1994), On Criminalization; Essays in the Philosophy of the Criminal Law, Kluwer Academic Publishers.
Von Hirsch, Andrew (1992), “Proportionality in the Philosophy of Punishment”, In: Crime and Justice, Vol. 16. pp. 55-98.
Wendt, Rudolf (2013), “The Principle of “Ultima Ratio” And/or the Principle of Proportionality”, Oñati Socio-Legal Series, v. 3, n. 1, 2013. pp. 81-94.

Keywords

Main Subjects


آنسل، مارک (1395)، دفاع اجتماعی، ترجمة محمد آشوری و علی حسین نجفی ابرندآبادی، چاپ پنجم، تهران: انتشارات گنج دانش.
اردبیلی، محمد علی (1399)، حقوق جزای عمومی، جلد سوم، چاپ بیستم، تهران: نشر میزان.
احمد زاده، رسول و تام، مجتبی (1400)، ملاحظاتی دربارة قانون کاهش مجازات حبس تعزیری، ویراست دوم، چاپ سوم، تهران: مرکز مطبوعات و انتشارات قوة قضاییه.
رستمی تبریزی، لمیاء (1392)، «نقش مرحلة پساکیفری در پیشگیری از تکرار جرم با تکیه بر بزهکاری زنان»، مجلة تحقیقات حقوقی، شمارة 61، ص 405-470.
رستمی، هادی (1399)، حقوق کیفری و لیبرالیسم، بررسی کیفر در سنّت فلسفی لیبرال، چاپ اول، تهران: نشر نگاه معاصر.
رستمی، هادی (1398)، «ساختار نظریة مجازات و رابطة آن با نظریة سیاسی»، در: نجفی ابرندآبادی، علی حسین «زیرنظر»، دایرةالمعارف علوم جنایی، کتاب چهارم، چاپ اول، تهران: نشر میزان.
روستایی، مهرانگیز و رحمانیان، حامد (1400)، «مدنی‌سازی حقوق کیفری در پرتو قانون کاهش مجازات حبس تعزیری»، مجلة حقوقی دادگستری، دورة 85، شمارة 113، ص 161-184.
سندل، مایکل (1398)، آنچه با پول نمی‌توان خرید، مرزهای اخلاقی بازار، ترجمة حسن افشار، چاپ چهارم، تهران: نشر مرکز.
صبوری‌پور، مهدی (1395)، «مدل‌سازی برای تعیین شدت بهینه‌ی کیفر نقدی»، در: نجفی ابرندآبادی، علی حسین «زیرنظر»، دایرةالمعارف علوم جنایی، کتاب دوم، چاپ دوم، تهران: نشر میزان.
صفاری، علی؛ صابری، راضیه؛ ساداتی، سیدمحمد جواد و لکی، زینب (1399)، «تأثیر متغیرهای اجتماعی و فردی بر میزان کیفرگرایی افکار عمومی (مطالعه میدانی در سه شهر تهران، مشهد و قم)»، دوفصلنامه پژوهشنامه حقوق کیفری، سال یازدهم، شماره 22، ص 131-165.
عالی‌پور، حسن (1395)، «حکمت قانونگذار و خطا در قانون‌گذاری کیفری؛ از فرّه‌مندی تا پاسخگویی»، در: غلامی، حسین «به کوشش»، علوم جنایی تطبیقی در پرتو همکاری‌های بین‌المللی، مجموعة مقالات در نکوداشت دکتر سیلویا تلنباخ، چاپ اول، تهران: نشر میزان.
غلامی، حسین (1396)، «زیرنظر»، اصل حداقل بودن حقوق جزا، مجموعه مقالات، چاپ دوم، تهران: نشر میزان.
فرجیها، محمد (1396)، «زیرنظر»، دانشنامة عدالت ترمیمی، مجموعة مقاله‌های همایش بین‌المللی عدالت ترمیمی و پیشگیری از جرم، تهران: نشر میزان، چاپ اول.
فرح‌بخش، مجتبی (1392)، جرمانگاری فایدهگرایانه (جستاری در فلسفه حقوق کیفری)، چاپ اول، تهران: نشر میزان.
کانت، ایمانوئل (1392)، نقد عقل عملی، ترجمة انشاالله رحمتی، چاپ چهارم، تهران: انتشارات سوفیا.
مرکز مالمیری، احمد و مهدی‌زاده، مهدی (1394)، «قانون‌گذاری پراکنده در نظام تقنینی ایران»، فصلنامة پژوهش حقوق عمومی، سال هفدهم، شمارة 47، ص 157-184.
منتسکیو، شارل دو (1362)، روحالقوانین، ترجمة علی اکبر مهتدی، چاپ هشتم، تهران: انتشارات امیر کبیر.
میرسعیدی، سید منصور و جوادی حسین‌آبادی، حسین (1395)، «بررسی تناسب جرم و مجازات (مطالعة موردی: دانشجویان دانشگاه اصفهان)، در: غلامی، حسین «به کوشش»، علوم جنایی تطبیقی در پرتو همکاری‌های بین‌المللی، مجموعة مقالات نکوداشت دکتر سیلویا تلنباخ، چاپ اول، تهران: نشر میزان.
نجفی ابرندآبادی، علی حسین (1382)، «از عدالت کیفری «کلاسیک» تا عدالت «ترمیمی»»، مجلة الهیات و حقوق، سال سوم، شمارة نهم و دهم، ص 18-28.
نجفی ابرندآبادی، علی حسین (1398)، «علوم جنایی در رویارویی با رویدادهایِ سیاسی (درآمدی بر تحوّلات حقوق کیفری و جرم‌شناسی در پرتو انقلاب مارکسیستی- لنینیستیِ روسیه)»، در: نجفی ابرندآبادی، علی حسین «زیرنظر»، دایرةالمعارف علوم جنایی، کتاب چهارم، چاپ اول، تهران: نشر میزان.
نوبهار، رحیم و تقی‌زاده، مریم‌السادات (1398)، «درآمدی بر ارزیابی سیاست جنایی»، در: نجفی ابرندآبادی، علی حسین «زیرنظر»، دایرةالمعارف علوم جنایی، کتاب چهارم، چاپ اول، تهران: نشر میزان.
نیازپور، امیر حسن (1398)، «گفتمان سیاست کیفری قانون‌گذار در مادة 38 قانون احکام دائمی برنامه‌های توسعة کشور 1395، در: نجفی ابرندآبادی، علی حسین «زیرنظر»، دایرةالمعارف علوم جنایی، کتاب چهارم، چاپ اول، تهران: نشر میزان.
نوربها، رضا (1383)، نگاهی به قانون مجازات اسلامی، چاپ دوم، تهران: میزان.
واقفی، مریم (1390)، مطالعة حقوقی‌- جرم‌شناختی مرحلة پساکیفری در فرآیند کیفری، پایان‌نامة کارشناسی ارشد حقوق جزا و جرم‌شناسی، دانشکدة حقوق دانشگاه مفید.
Binder, Guyora & Smith, Nicholas J (2000), “Framed: Utilitarianism and Punishment of the Innocent”, Rutgers Law Journal, Vol. 32. 115-224
Duff, R.A. (2001), Punishment, Communication, and Community, New York: Oxford University Press.
Fuller, Lon (1969), The Morality of Law, Yale University Press.
Husak, Douglas (2004), “The Criminal Law as Last Resort”, Published by: Oxford Journal of Legal Studies, Vol. 24, No. 2. 207-235
Lyons, David (1972), Logic and Coercion in Bentham’s Theory of Law”, Cornell Law Review, No. 57. 335-362
Morris, Herbert (1968), “Persons and Punishment”, The Monist, Vol. 52, No. 4, Human Rights, October. 475-501
Murphy, Jeffrie G (2002), “Forgiveness and resentment”, in: Jeffrie G. Murphy and Jean Hampton, Forgiveness and Mercy, Cambridge University Press, 1990, transferred digital printing.
Schonsheck, Jonathan (1994), On Criminalization; Essays in the Philosophy of the Criminal Law, Kluwer Academic Publishers.
Von Hirsch, Andrew (1992), “Proportionality in the Philosophy of Punishment”, In: Crime and Justice, Vol. 16. 55-98
Wendt, Rudolf (2013), “The Principle of “Ultima Ratio” And/or the Principle of Proportionality”, Oñati Socio-Legal Series, v. 3, n. 1, 2013. 81-94.